Benim oğlum bir prematüre. 29 haftalık dünyaya geldi. Söylerken çok kolay öyle birden dökülüveriyor dudaklarımdan "prematüre, prematüre... " Bugünkü halimize binlerce kez şükrederken, benzer durumları yaşayan annelerin bebeklerin ve ailelerin var olduğunu bilmek içimi burkuyor... Apar topar dünyaya getirdiğin bebeğini kucağına alamamak, kokusunu sıcaklığını duyamamak, emzirememek... Hamilelik, lohusalik annelik geçişini nasıl yaşadığını bilememenin verdiği karmaşık ve berbat ruh hali... Kan ter içinde uyandığın kabuslar, kendini hamile sanıp elini karnına atınca onun orada olmadığını farkettığinde kalbine saplanan hançer... Onu saskinca etrafında araman... Burnunun diregini sizlatan, özlamini dahi gölgede birakan endişen, korkularin... Duaların... Kendini en kötüye hazırla sözlerine inat aldığı her nefese, gözünü açtığı her yeni günle şükrün... Yeşeren umutların... Geçmek bilmeyen 24 saatin ardından cam kutunun arkasindan dahi olsa onunla buluştuğun 20 dakika... Onu kucağı
Bir din eğitimcisinin annelik serüveni...